Blog Layout

Chris Develing • 7 september 2023

Bribery in Islam (to convert or stop criticism)

Introduction


According to Muslims, the Quran teaches that bribery is forbidden in Surah 2:188. But when we delve into the Islamic scriptures and the opinions of Islamic jurists, we come across acts which, at the very least, come close to it with regards to persuading people to convert to Islam through money and gifts. Technically speaking this sometimes doesn’t go beyond a dubious form of lobbying with a hint of bribery. But in certain, theologically legitimate, cases there are clear signs of a bribe, whereby its receiver is aware that money is given in exchange for either his conversion to Islam or him ceasing his attacks on Islam or Muslims.


Many Muslims don’t know that the compulsory Zakat tax they pay, which constitutes 2.5 percent of their capital, can be spent on non-Muslims for these purposes. This according to many respected scholars of Islam. Other Muslims know about this from an historic point of view, but claim it has become nullified in our time, saying this only applied to the time of their prophet, Muhammad. Although there are certainly scholars who share this view, we will show that heavyweights among them have noted that Zakat can be spent on non-Muslims, especially in this day and age. And yet again, other scholars have supported the idea of spending on non-believers for these purposes, but only from sources other than the Zakat.


Concerning the concrete prohibition of bribery in Islam, we will show that this is limited to the judicial system (bribing a judge or a witness) while the persuasion towards Islam is not considered bribery at all. However, when we delve into the Islamic stories about high standing members of the Quraish tribe in Mecca and their attempt to persuade Muhammad to stop insulting their gods and way of life in exchange for riches, then the Islamic scholars and websites do not beat around the bush: it was an attempt to bribe Muhammad.


We intend to deal with this subject in a few steps:


  • Islamic sources: gifts to “certain men of eminence”
  • The National Zakat Foundation (NZF)
  • Some Tafsirs (exegeses) on this phenomenon
  • Are there fuqaha (Islamic jurists) who have confirmed this?
  • Is it really bribery?
  • Contemporary examples
  • Conclusions

 

֎ Islamic sources: gifts to “certain men of eminence”


Quran


The Quran prescribes eight categories of people who are eligible for receiving Zakat:


The alms are only for the poor and the needy, and those who collect them, and those whose hearts are to be reconciled, and to free the captives and the debtors, and for the cause of Allah, and (for) the wayfarer; a duty imposed by Allah. Allah is Knower, Wise.” (Surah 9 verse 60, M.M. Pickthall translation)


In the original Arabic the word for alms is Sadaqat which, during the time the Quran was written, was synonymous for Zakat. Today it mostly refers to the non-obligatory donations to the aid of beggars and the poor. There is no dispute on the doctrine that the above verse speaks of what today is called Zakat.[1]


The term under consideration is mu’allafat qulubuhum, above translated as those whose hearts are to be reconciled. Some translators try to expand more on its meaning. Dr. Mustafa Khattab, for instance, wrote ‘those whose hearts are attracted to the faith’. According to this interpretation we can already see the first signs of a doctrine which says that non-Muslims could receive Zakat for the purpose of their conversion to Islam.


Hadith


The Quran is consistent with the narrations on the life of Muhammad (hadith). In Sahih Bukhari we read how Muhammad divided a piece of gold among four non-Muslim men who had supported his army. The Quraish and Ansar tribes were furious about this, after which Muhammad explained why he gave these people so much wealth:


I give (them) so as to attract their hearts (to Islam)[2]


Tarikh (historiography)


The Tarikh of Al Tabari reveals the same:


The Messenger of God gave [gifts] to those “whose hearts were to be reconciled (al-mu’allafa qulubuhum).”[3]


Immediately after this quote follows a list containing dozens of names which belonged to ‘certain men of eminence’ who Muhammad gave a number of camels varying from 100 to 50 to a few. The translator of Al Tabari’s work uses a footnote for the term ‘al mu’alaffa qulubuhum’ to refer to surah Taubah (9) verse 60 of the Quran for the theological foundation of these acts.


Sirat (biography of Muhammad)


The same story is also found in the earliest biography of Muhammad: Sirat Rasul Allah by Ibn Ishaq:


The apostle gave gifts to those whose hearts were to be won over, notably the chiefs of the army, to win them and through them their people.[4]


The goal here seems to be to spend money or goods on men of a high status, despite their level of wealth, so that they become Muslims and with them their entire tribes. Later on we will read that Islamic jurists have confirmed this.


In the renowned work on Zakat, by Muslim scholar Al-Qaradawi we also find references to narrations from Nayl al Awtar and Tafsir al Tabari which not only make bribery probable but prove it beyond a reasonable doubt:


Never was the Messenger of God (p) asked to give anything for accepting Islam but he gave it. A man once came and asked to be given something for accepting Islam. The Messenger ordered him to be given enough sheep to fill the distance [between two hills] from the sheep collected as sadaqah. The man went back to his clan saying, ‘O my folks, accept Islam, for Muhammad gives like one who fears not poverty.”


Ibn ‘Abbas narrates that certain people came to the Prophet who, if they are given sadaqat, praise Islam and declare it a good religion, but if not, malign Islam.”[5]


֎ The National Zakat Foundation (NZF)


Now that the theological paramaters from the time of Muhammad have been set, it seems fair to look at any practical adaptation we might find. Later one we’ll look at some tafsirs (works of exegeses) and jurists from different centuries, but we’ll start with a contemporary video from the National Zakat Foundation (NZF). This organization collects Zakat from Muslims and makes sure it is spent according to Islamic guidelines. The speaker in this video is the popular imam Zaid Shakir, who received his B.A. in Islamic studies at the Syrian Abu Noor university and also has a master’s degree in political sciences. But perhaps he is best known as the imam who led the funeral service of the famous Muslim convert and boxer, Muhammad Ali.[6]


At 4:30 minutes Shakir explains who are eligible for receiving from the Zakat. He spends most time on the category discussed in this article: the mu’allafati qulubuhum (those whose hearts are to be reconciled). Shakir divides it into three subcategories:


  1. People of whom it can be expected that they become Muslim after receiving the money
  2. People who are antagonistic towards Islam, of whom it can be expected that they will stop.
  3. People who have recently converted to Islam, in order to strengthen their faith.


Notice how two of the three subcategories given by imam Shakir concern non-Muslims. He describes the first subcategory by giving his viewers a hypothetical example:


“Maybe these people are contemplating Islam, they’re wavering, and then here comes the National Zakat Foundation or some similar organization and said: ‘You know, the Muslim community … one of the institutions we have is zakat and that is money that’s spent on people who are thinking about Islam…’, and bam: ‘Wow, Islam is alright. I don’t care what I was reading in the tabloids yesterday, these are good people. I’m going to become Muslim’” (5:48)


Because Zaid Shakir describes how this hypothetical receiver of Zakat is made aware of the intention (to give to people who are thinking about Islam) it seems to be a form of bribery. Later on we will see that some eminent scholars describe a transaction which also points to bribery, even if they themselves will never label it as such. Likewise imam Shakir explains this act as a form of charity. Which it is, to a certain extent. But the intention is clearly something else, as is shown by his statement moments earlier:


If they are spent on it is expected that this will push them into Islam.” (4:42)


He continues by explaining why it is incorrect to presume that this category has become nullified in our time:


Imam Shafi’i and Malik were of the opinion [that], once Islam was established, this particular subcategory was nullified. But in our days and times, when now Islam is very shaky even in Muslim countries … many of our scholars say now that these are times where this is reopened again.” (6:25)


֎ Some Tafsirs (works of exegeses) on this phenomenon


We’ve established that the scriptures of Islam and the National Zakat Foundation agree that money can be spent on pushing people into Islam, so that a financial incentive (and not a thorough study) is what persuades them to convert and become a Muslim. Now let’s take a look at some tafsir literature (exegeses) within Sunni Islam.


Ibn Kathir


Ibn Kathir is considered one of the most renowned scholars among the mufasirun (writers of tafsir). Concerning surah 9 verse 60 he wrote in his tafsir:


There are several types of Al-Mu’allafatu Qulubuhum. There are those who are given alms to embrace Islam.


Ibn Kathir also quotes a well-known narration, which can be found in Sahih

Muslim:


… and Messenger of Allah ﷺ gave one hundred camels to Safwan b. Umayya. He again gave him one hundred camels, and then again gave him one hundred camels. Sa’id b. Musayyib said that Safwan told him: (By Allah) Messenger of Allah ﷺ gave me what he gave me (and my state of mind at that time was) that he was the most detested person amongst people in my eyes. But he continued giving to me until now he is the dearest of people to me.”[7]


Again it is evident that this category of receivers can include non-Muslims, besides other groups such as newly converted people for the purpose of keeping their faith strong or so that their peers may also be inclined to accept Islam.


Maududi


Sayid Abul Ala Maududi is a twentieth century Islamic jurist from India. In his tafsir, Tafheem al Quran, he wrote the following about this subject:


A portion of Zakat Funds may also be given to win over to Islam those who might be engaged in anti-lslamic activities or to those in the camp of the unbelievers who might be brought to help the Muslims or to those newly converted Muslims, who might be inclined to revert to kufr if no monetary help was extended to them. It is permissible to award pensions to them or give them lump sums of money to make them helpers of Islam or submissive to it or at least to render them into harmless enemies. A portion of the spoils or other incomes may be spent on them and, if need be, also a portion of Zakat Funds. In such cases, the condition of being needy or indigent or on a journey etc., is also waived; nay, they might be even rich people or chiefs who are otherwise not eligible for anything from Zakat Funds.”


As usual Maududi is very clear. People who are busy with anti-Islam activities can receive money for the purpose of them refraining from these activities. However, the interpretation of this subcategory may depend on whoever is reading it. Muslims may very well think of someone who lies about Islam in an attempt to degrade the religion. In practice, however, we have often observed how those receiving such a label are often sincere critics of Islam whose opinion is simply unpleasant from a Muslim’s perspective. Therefore, it seems plausible that we should interpret Maududi’s words to mean that money can go to people who the average person would regard as critics of Islam. Later on we will show a practical example of this, which is rare since such cases don’t come to the surface very often, for obvious reasons.


Concerning the justifiable question whether this example is truly bribery and not just a dubious form of lobbying: it is unlikely that the receiver is not made aware of the fact that he is expected to provide a certain compensation for these gifts. However, honesty demands that we give this example the benefit of the doubt, also because of the narration in Sahih Muslim earlier mentioned by Ibn Kathir.[8]


In this case the possibility remains that someone can receive money without understanding what the intention of the giver is. Theoretically it could be true that Muslims merely hope that the receiver is somehow touched by their charity and loses the desire to “batter” Islam with critique. However, the intention of the giving party is set and its purpose is to bribe someone into doing what they want him to do. If the receiving party is unaware of this, they would be the only innocent party.


Besides, this benefit of the doubt can only apply to situations in which the gift is given without any intention being mentioned. But, again, other narrations still prove that Muhammad gave gifts to people who made it clear that they wanted something for their conversion[9] as well as for speaking friendly about Islam.[10] This narration will be cited again later on, when we reach the section on the work called ‘Fiqh al Zakah’ by Al-Qaradawi.



֎ Are there fuqaha (Islamic jurists) who have confirmed this?


We have reached perhaps the most important part of this article: the jurists. After all, the interpretation of passages in the Quran and ahadith remains an issue of controversy, because Muslim apologists often continue to claim that critics utilize an unlearned and incorrect interpretation. However, when we jump to the final conclusions of their prominent jurists, who have written the fiqh (law) literature, the discussion can be laid to rest. Having said that: for us it is of minor interest what the fuqaha have said on this issue, since their works on several topics are filled with unsubstantiated innovation. But there are many Muslims who think highly of these scholars and for a large part follow their interpretations.


Ibn Rushd


The Maliki faqih (Islamic jurist) Ibn Rushd lived in the twelfth century after Christ. In his leading work ‘Bidayat Al-Mujtahid’ he wrote about the definition of this group of zakat receivers that “they are the people who are to be induced and encouraged to abide by Islam”. On the same page he continues by digging deeper into some differences of opinion on whether the right of this target group still existed in his day:


Does the right of the mu’allafat qulubuhum still subsist up to this day? Malik said that there are no such persons today. Al-Shafi’i and Abu Hanifa maintained that the right of the mu’allafat qulubuhum does subsist till today if the imam considers it to be so, and they are the people who are to be induced and encouraged to abide by Islam.


The reason for their disagreement is whether this was a right specific to the Prophet (God’s peace and blessings be upon him) or it was available generally and to the rest of the umma. The apparent meaning is that it is a general right, but it is permitted to the imam to exercise it under all circumstances or only under certain circumstances and not in others, that is, in a state of weakness and not in that of strength. It is for this reason that Malik said that there is no need for them today due to the strength of Islam.”[11]


In Ibn Rushd’s work we find the crux of the problem in the interpretation that non-Muslims can no longer receive money in order to draw them to Islam. Some great jurists from the past concluded that this category of Zakah receivers was no longer applicable to the times in which they lived. Ibn Rushd, who himself lived in a period of Islamic power, explained that such jurists wrote from the perspective of their time in which Islam was dominant. But when Islam becomes weak this category is reopened, as imam Shakir also explained in his earlier mentioned video for the National Zakat Foundation.


Here we see the same two faces towards unbelievers that have crossed our path before while studying scholars of Islam: friendliness in times of weakness, but a retracting hand once Islam has reached its goal of dominance.[12] Later on we will see that more prominent jurists have confirmed the existence of this mechanism. Al-Qaradawi, who believes that the “reconciliation of hearts” can be lawful in all times, does so by referring to a narration he found with Al Kasani, in which Umar, one of the companions of Muhammad, shreds a document which said that certain people would continue to receive money for the reconciliation of their hearts. Umar is said to have stated:


Indeed, the Messenger of God (p) used to give you in order to reconcile you to Islam, but today God has strengthened this religion. If you remain steadfast in Islam, [it is well and good] but if you do not, there is nothing between us but the sword.[13]


Apart from the umpteenth confirmation that apostates are dealt with by the sword in Islam, this narration also shows that Muslims should stop giving “charity” to disbelievers and recent converts the minute their state obtains enough power to no longer have to rely on such contracts.


This says quite a bit about the motivations which lead to such “charity”. Because there is always a need for real charity, but according to this text ’those whose hearts are to be reconciled’ are only given charity when Islam benefits. Therefore the question rises whether Islam truly is a proselytizing religion, as it is often claimed to be. The debated opinion says that certain friendly approaches towards unbelievers can suddenly become obsolete and disappear. Another popular claim is that people tend to convert to Islam after a serious study of its scriptures, which is also debunked by the above. After all, the final push into Islam can be given by offering a fist full of cash.


Al-Mawardi


Al-Mawardi was an eleventh-century Shafi’i jurist who is still counted as one of the heavyweights today. He too wrote about this category of Zakat receivers. According to him they fall into four subcategories:


  • Those who are brought closer so that they help Muslims
  • Those who are brought closer so that they refrain from damaging Muslims
  • Those who are brought closer because of their desire for Islam
  • Those who are brought closer so that the desire for Islam is stimulated among their people and family


In his work ‘Al-Akham As-Sultaniyyah, The Laws of Islamic Governance, Al-Mawardi confirms that money can be given to non-Muslims with these intentions. But not from the Zakat treasures, only from the fay (nonviolently obtained booty) or the ghaneemah (violently obtained booty).[14]


Al-Nawawi


Al-Nawawi was a thirteenth-centry Shafi’i jurist who confirms a few things as well:


Persons inclined to Islam who need some assistance in order to declare themselves openly to be converts; or whose high social position gives hope of the conversion of other infidels.[15]


Salih al Fawzan


Salih al Fawzan is a contemporary Hanbali jurist and also a Salafi. He is generally considered as the most wise Islamic scholar of Saudi Arabia. In his work on Islamic jurisprudence (fiqh) it reads the following:


The fourth category is those given Zakah to bring their hearts together for Islam. Those people fall under two subcategories: disbelievers and Muslims. The disbeliever is to be given from Zakah if he is expected to embrace Islam, in order to make him more willing to embraced Islam. A disbeliever may also be given from Zakah in order to withhold his evil from Muslims. The Muslim can be given from Zakah to strengthen his faith or to make his peer of the non-Muslims embrace Islam, or for any other sound and lawful reasons that benefit the Muslims. Such people are to be given only when necessary, for ‘Umar Ibnul-Khattab, ‘Uthman Ibn ‘Affan, and ‘Ali Ibn Abu Talib (may Allah be pleased with them all) stopped giving those people Zakah, when there was no necessity to give them.[16]


Al-Qaradawi


Al-Qaradawi is an Egyptian contemporary Sunni scholar who is regarded by many as one of the leading authorities today on Islamic jurisprudence. His book ‘Fiqh al Zakah’ is widely considered to be the most complete work on the third compulsory pillar of Islam. At the beginning of this chapter we mentioned that we refer to the fuqaha in order to convince people who hold these people in high regard, even though the Islamic scriptures are clear enough as far as we’re concerned. We feel that Al-Qaradawi goes back to the scriptures in a careful way and in the process debunks some innovations, such as the alleged annulment of this category of Zakat receivers.


His book contains an elaborate chapter on the reconciliation of hearts via the proceeds from the Zakah. In that chapter Al-Qaradawi refutes the opinions of scholars who said that either Muhammad’s death or the decisions of his earliest successors have put an end to this category forever.[17]


According to Al-Qaradawi it is impossible for any companion of Muhammad to abolish one of Allah’s commandments.[18] Early in his chapter he does leave some room for the opinion that this category temporarily expires during times of Islamic strength.[19] But he does seem to have his issues with his vision as well,[20] since he states that reasons to spend funds on the reconciliation of hearts can be found under any circumstances. He does add that the Islamic state primarily decides this. If an Islamic state is not fulfilling this task, or is non-existent, Islamic organizations can take on this responsibility. He considers it undesirable for individual Muslims to give to such people on their own accord, even if the Islamic state and Islamic organizations are not.[21]


According to Al-Qaradawi there are seven subcategories[22] within this category of Zakah receivers:


  • People who are close to becoming Muslims
  • Those who may do harm to Muslims, to whom giving zakah stops them from hurting Muslims
  • People who have just embraced Islam, to whom giving helps them be steadfast
  • Muslims whose social status is respected by disbelievers who have status in their own communities, such that giving these Muslims encourages their non-Muslim counterparts to consider embracing Islam.
  • Muslim leaders whose faith is shaky, to whom giving generously could strengthen their faith and commitment.
  • Muslims living on the borders of a Muslim country who are expected to defend Muslim land against any attack from enemies
  • Muslims whose influence is needed in the zakah collecting process to persuade would be rebels to pay their zakah, to avoid having to fight those who reject paying zakah


Al-Qaradawi’s treatment of the other opinions


According to Al-Qaradawi it was the opinion of Al-Shafi’i (eponym of the Shafi’i school of thought) that newcomers to Islam do fall under this category of Zakat receivers, but that unbelievers cannot receive from the same fund, considering that Muhammad gave the unbelievers from the fay (booty) and not from the Zakat. Likewise, the famous mufasir and Shafi’i jurist Al Razi, who in turn quotes Al Wahidi, was of the opinion that unbelievers can definitely be spent on for the sake of bringing them into Islam, but that this cannot come from the Zakat treasure. In response to this Al-Qaradawi considers the fact that mufasir Qatadah ibn Di’ama al-Sadusi said that those whose hearts are to be reconciled were often pagan Bedouins, to whom Muhammad gave directly from the Zakat in order to bring them to the Islamic faith.[23] Later on we’ll see other examples in which Muhammad gave unbelievers from the Zakat. Al-Qaradawi continued by stating that the Maliki jurist Al Qurtubi wrote that ‘spending Zakat on unbelievers in order to bring them to Islam is a form of Jihad.’[24]


On the same page Al-Qaradawi also writes that Ahmad ibn Hanbal (eponym of the Hanbali school of thought) and his disciples believed that the rules concerning the reconciliation of hearts are permanent. This was also the position taken by Maliki jurist Abu Bakr ibn Al-Arabi, who according to Al-Qaradawi added the following:


The way I see it, if Islam becomes strong, this group of recipients becomes null, but if they are needed, they may be given their share, the same way the Messenger of God (p) used to give them.”


The previously mentioned Al-Nawawi is also mentioned by Al-Qaradawi. The former is said to have quoted from the scholar Al Hasan as follows: ‘Today there should be no reconciliation of hearts from the Zakah’. Al Sha’bi went further, by writing that those people were a group whose hearts had to be reconciled during the life of Muhammad and which was canceled when Abu Bakr became the leader of the Muslims.[25]


Al Nawawi is said to have quoted Al Shafi’i als follows: ‘If unbelievers are reconciled, they must only be paid fay’ and not zakah, since the latter must not be given to non-Muslims’. The latter is also reported to have said that this group does not receive from any funds as soon as the Islamic state is strong.[26]


Concerning the Malikites, Al-Qaradawi writes, there are two opinions among them, of which one allows this group to receive from the Zakat and the other group does not allow it. Hanifi’s believe that there is no more spending on this category since Muhammad’s death. For this Al-Qaradawi points to Kasani, who called it the correct position because the companions were supposedly unanimous on this issue. However, Al-Qaradawi claims to refute this, in part by referring to the earlier mentioned fact that the companions cannot abolish any Quranic creed.


He explains that the scholars of usul confirm that the dependency a rule has on a defined element, is an indication that the element is the cause of the rule:


The spending of zakah in the case on hand depends on the need for reconciliation of hearts. This indicated that reconciliation is the reason for payment.”[27]


The Egyptian scholar continues to build his case, by suggesting that when there is no need for the reconciliation of hearts Umar’s step can be made again. After all, the same would happen when for instance Zakat employers (those who collect and distribute it) are not paid because at any time there are no Zakat workers. This does not mean that the category is annulled by any means, but that it is temporarily lifted.


Moreover, Al-Qaradawi is of the opinion that there was never an ijma (consensus) on the annulment of this creed from Allah:


Umar did not annul payment to ‘individuals whose hearts are being reconciled’ nor was there an ijma’ on such annulment.”[28]


He elaborates by pointing his readers to the fact that Allah’s laws can only be annulled through a revelation to his messenger, which would have to take place during the life of Muhammad. After that, abolishment is only possible when two authentic texts in the Quran or Sunnah completely contradict each other and when it is known which was revealed later than the other one, says Al-Qaradawi.[29]


Can this category be temporarily annulled?


Now that Al-Qaradawi explained why this category is not abolished, he focusses on some scholars who have said that the necessity of reconciling hearts can be temporarily suspended. It should be noted that earlier quotes seem to show an Al-Qaradawi who accepted this position for the sake of his refutation of the view that it was eternally abolished by Muhammad’s successors.


Al-Qaradawi calls it an incorrect assumption that reconciliation can only have a place when the Muslim state is weak: ‘This is an unnecessary restriction and an unrealistic assumption’.[30] For this statement he quotes Al Tabari’s tafsir,[31] who is said to have written the following:


God makes zakah fulfill two objectives, namely satisfying the needs of Muslims and strengthening the cause of Islam. The cause of Islam covers rich and poor alike, since what is given for this purpose is not aimed at erasing destitution, but at strengthening commitment to Islam. Fighters for the sake of God are given zakah regardless of whether they are rich or poor. Payments to those whose hearts are being reconciled are made regardless of their wealth, because giving them is supporting the call of Islam. The Prophet (p) gave zakah for reconciliation of hearts after God had opened for him most of Arabia and after the Islamic state was well-established. There is no support in Sunnah for those who claim that after the strengthening of Islam and its state there is no need for reconciling hearts.”[32]


Apart from Al-Qaradawi’s case for the application of this rule to all times, he confirms something we’ve already seen in other sources and quotes: the “charity” has very little to do with the well-being of the receiving individuals, but rather concerns the needs of the Muslims and Islam.


֎ Bribery?


We’ve already seen that some Islamic scholars have expressed the opinion that the charity towards ’those whose hearts are to be reconciled’ is mostly, if not entirely, based on the needs of Islam or the Muslim community. This shows that the act of giving, in these cases, is not sincere in nature, but simply a way to expand Islamic influence.


It seems evident that the act of giving money to people with the premeditated intent of drawing them towards Islam is questionable at best. Whether we are dealing with actual bribery, however, depends on the specifics of the situation. We’ve already heard the hypothetical scenario Zaid Shakir used, in which the receiving party is plainly told that this money is being given because the Muslims know this person is already thinking about becoming a Muslim, although it should be noted that the rest of Shakir’s sketch certainly suggested that these people had a radical change of heart. By receiving this money, the receiver will allow himself to be influenced in such a way that he will enter a (new) religion thanks to a financial stimulant, which often comes from the compulsory Zakat funds for which other Muslims have to pay if they want to continue to be considered a Muslim.


In cases where the receiver is a critic of Islam, people could likewise assume that the purpose for the gift should be known to its receiver. At the very least this should be considered a one-sided attempt to commit bribery (in the moral sense), seeing that the giver knows very well that the purpose of his gift is to make someone do something (convert to Islam) or stop doing something (so called anti-Islam activities).


Let’s examine whether more clear examples of bribery can be found. At this point it can be useful to determine what the Islamic definition of full-blown bribery looks like. Perhaps it is most interesting to see how Islamic writers judge similar acts when they are not thinking about defending the reputation of Islam.


We know that Islamic scholars and organizations speak of bribery openly[33] when it concerns the infamous attempt by the Quraish tribe to make Muhammad stop insulting and ridiculing their religion and way of life.[34] This makes all the sense in the world, seeing that the Islamic source describes an undisguised attempt to make Muhammad a rich man so long as he would stop his acts against them.


In ‘Fiqh al Zakah’ by Al-Qaradawi, two narrations from the life of Muhammad are quoted in which the same mechanism appears. The only difference is that these times the initiative comes from the receiving parties. However, such a construction does not change the fact that it is bribery:


The second group includes those who may do harm to Muslims, to whom giving zakah stops them from hurting Muslims. Ibn ‘Abbas narrates that certain people came to the Prophet who, if they are given sadaqat, praise Islam and declare it a good religion, but if not, malign Islam.”[35]


It is remarkable that Al-Qaradawi applies a narration about the potential damaging of Islam to the potential damaging of Muslims. From this we could perhaps conclude that both forms of damage are synonymous according to the scholar. The fact that he refers to the above mentioned narration to support his views on Zakat spending suggests that Muhammad must have really spent the money. Here the observant reader could remark that this transaction falls more into the category of blackmail, since the receiver threatens to speak evil about Islam if he doesn’t receive anything. However, the general application by Al-Qaradawi shows that money can go to people who can damage Muslims, and it is not specified that it must concern people who take the initiative to ask for something. After all, Al-Qaradawi’s focus there is the proactive spending on those who can damage Muslims. Nowhere does he point towards a rule that says it must be the non-Muslim who attempts to blackmail the Muslim community. This makes sense, because otherwise people could abuse such a rule at will.


Moreover, it is unlikely that Muhammad would have given out of fear of anyone speaking ill of Islam. More plausible is the assumption that Muhammad gave to such people for pragmatic reasons, namely to enlarge the (political) influence of (political) Islam.


But, should the above be reason enough for an escape route, there is still the more clear example of this narration Al-Qaradawi also mentioned:


Never was the Messenger of God (p) asked to give anything for accepting Islam but he gave it. A man once came and asked to be given something for accepting Islam. The Messenger ordered him to be given enough sheep to fill the distance [between two hills] from the sheep collected as sadaqah. The man went back to his clan saying, ‘O my folks, accept Islam, for Muhammad gives like one who fears not poverty.”[36]


In the two aforementioned narrations it becomes more than clear that both parties were aware of the purpose for the transactions: the receiver asks the giver (Muhammad) to get something in exchange for his conversion to Islam. In both cases someone is given “a bag of money” for either doing something or not doing something. That is the very definition of bribery:


The crime of giving someone money or something else of value, often illegally, to persuade that person to do something you want.”[37]



֎ Contemporary examples


Perhaps you have personally witnessed examples of these practices in your environment. Perhaps someone who had recently become a Muslim was suddenly able to make expensive trips to Muslim countries in order to promote Islam before Western media. Or perhaps someone who has always criticized Islam at some point stopped doing so and possibly even began to speak positively about the religion. One could also think of journalists who show an attitude towards Islam which contains not a single critical look. When you have proof of financial transactions in such cases, you can contact us.


Ceasing criticism of Islam


One instance, in which a relatively poor Christian was offered to stop criticizing Islam in exchange for a descent steady salary, has been documented. In 20212 an employee of the Quran’ic Da’wah Center International (QDCI) was seen offering a Christian 50.000 rupees (almost 300 dollars) a month if he were to accept Islam and work for them (see picture).


The Christian was further pressured by the remark that the Muslim knew he came from a poor Christian family. The Christian openly turned down the offer. We note that the offer is in line with what Imam Zaid Shakir already told us in his video for the National Zakat Foundation: these are often poor people who can be brought closer to Islam with gifts. Although strictly speaking this practical example constitutes a job offer, it remains a financial incentive of which it was hoped and expected that it would move the Christian towards using his debate skills for Islam rather than against it.


We decided to reach out to QDCI in Pakistan. A representative and teacher admitted to knowing the person and that he is a former student of his. He also said that he had not seen him in years. He added that the offer made on Facebook is unacceptable according to Islam. Of course we did not expect to hear any recognition of this phenomenon, but the conversation certainly had its value for determining the authenticity of the online comments, since it was confirmed that this person did work for the organization at that time.


Others cases have come to the surface in which Muslim organizations were suspected of bribing people for the sake of converting them to Islam. In 2014 there was a case in Malaysia in which an Islamic charity came under investigation by journalists. It is unknown if the accusations were correct. The organization denied the allegations. There was also a case in India in which journalists suspected that poor Hindus were given money to help their conversion to Islam. It is clear that such cases are not going to make it to the public eye very often. We have established, however, that the theological grounds for such acts must be considered strong.


Mass media


For years we have noticed that certain members of mainstream media spoke strikingly positive about Islam. In itself this is not suspicious, since this could be their sincere opinion. But when you structurally hear the most intellectually insincere standpoints[38] which seem to come straight from a Dawah (Islamic “evangelization”) booklet, one could suspect foul play. Could it be that what many have deemed to be a case of political correctness is sometimes really a case of bribery? Perhaps it is no coincidence that such a form of bribery can be justified in Islam.


At least, this seems to be the opinion of Al-Qaradawi:


It could also be extended to support research, and utilize mass media that teaches the religion of Islam and defends its cause against attackers.”[39]


֎ Conclusions


The first question was whether people can be paid to become Muslim. The answer is “yes”, seeing that Muhammad gave abundantly to non-Muslims. By his own admission he did so in order to reconcile their hearts with Islam. This terminology is found in Sura Taubah (9) of the Quran, where the lawful receivers of Zakat are listed.


A second question was whether non-Muslims can also receive money in order to stop them from speaking ill of Islam. Again, the answer is given by Muhammad’s actions, seeing that he sometimes gave men goods to prevent them from speaking about Islam with a negative tongue. He did so in a way that it must have been clear to both parties that this was a case of bribery. When caught off guard Islamic scholars have no issue with the assumption that bribery was the name of the game when the Quraish tried to persuade Muhammad to stop his anti-Quraish activities.


We have seen that both the Quran and the Sunnah have led many prominent scholars to conclude that Zakat can be given to non-Muslim (and even rich) people. This can be given in hopes of: 1. Their conversion to Islam, 2. The conversion of their peers, 3. The ending of their anti-Islam activities or attacks on Muslims. Whichever of these variants is at play, we have seen that certain prominent scholars always see a reason for this money to be given in such a way that the receiving party understands that a compensation is expected of them. We have also seen that there was never an ijma (consensus) with regards to the annulment of the giving for the reconciliation of hearts.


Although some Muslims say the Quran forbids all forms of bribery in Surah al Baqara (2) verse 188, we have shown from Tafsir literature that this is limited to specific judicial circumstances in which someone unjustly denies to have loaned money while nothing was written down.[40] The Quran here condemns the act of trying to get “justice” in court because the loan cannot be proven. When it comes to the spreading of Islam, however, the willing student of Islam can easily find guidelines which tell them how money can be given to people for the purpose of their conversion to Islam or to stop criticizing it.


References


[1]
 Al-Qaradawi, Yusuf; ‘Fiqh al Zakah’; Volume I, translated by Monzer Kafh; ‘Scientific Publishing Centre King Abdulaziz University, Jeddah, Kingdom of Saudi-Arabia (2000), p. xl

[2] Sahih al Bukhari, book 55 hadith 558; see also dr. Muhammad Mushin Khan; The Translation of the Meaning of Sahih al-Bukhari, Volume 4, p. 339

[3] Tabari, History of al-Tabari, volume 9, translated by Ismail K. Poonawala, p. 31

[4] Ibn Ishaq, Sirat Rasul Allah – The Life of Muhammad, vertaling van A. Guillaume, p. 594

[5] Al-Qaradawi, Volume II, p. 33-34

[6] https://themuslim500.com/profiles/imam-zaid-shakir/

[7] Sahih Muslim, volume 6 boek 43, hadith 2313, translated by Nasiruddin al-Khattab; Darussalam 2007 (online reference)

[8] Ibid.

[9] Al-Qaradawi, Volume II, p. 33

[10] Ibid, p. 34

[11] Ibn Rushd, Bidayat Al-Mujtahid, Volume 1, translated by professor Imran Ahsan Khan Nyazee, p. 320

[12] Deo Volente NL; ‘Force them to the side of the Road” Islamic Humiliation of Jews and Christians or Pragmatism in Times of War?’ (‘In a country where Muslims are living as a minority, they are allowed to give such leeway to non-Muslim rulers for the greater interest of the Muslim community.’); link

[13] Al-Qaradawi, Volume II, p. 36

[14] Al-Mawardi, Al-Ahkam As-Sultaniyyah, The Laws of Islamic Governance, translated by Asadullah Yate PhD, p. 181

[15] Al-Nawawi, Minhaj et Talibin; a manual of Muhammadan law according to the school of Shafi, translated by L.W.C. van den Berg and E.C. Howard, p. 277

[16] Al-Fawzan, Salih, Dr.; ‘A Summary of Islamic Jurisprudence, Volume I, special Edition for Al-Daawah Foundation’; Al-Maiman Publishing House, Saudi Arabia; p. 363

[17] Al-Qaradawi, Volume II, p. 36

[18] Ibid, p. 37 (“Needless to say, the sayings and doings of a Companion cannot annul Qur’anic-texts…”)

[19] Ibid, p. 39 (“If weakness is a reason for distribution towards reconciling hearts, it exists today.”)

[20] Ibid, p. 39 (“There is no support in Sunnah for those who claim that after the strengthening of Islam and its state there is no need for reconciling hearts.”)

[21] Ibid, p. 39

[22] Ibid, p. 33

[23] Ibid, p. 35

[24] Ibid.

[25] Ibid.

[26] Ibid. p. 36

[27] Ibid.

[28] Ibid. p. 37

[29] Ibid.

[30] Ibid. p. 38

[31] Tafsir al Tabari, ed. Shakir, Vol. 14, p. 316

[32] Al-Qaradawi, Volume II, p. 39

[33] Safi-ur-Rahman al-Mubarkpuri, scholar: https://aboutislam.net/shariah/prophet-muhammad/quraish-negotiates-prophet-story/; also see: https://www.infinitelight.org/detailed-biography/905-an-attempt-to-bribe.html, https://www.rafed.net/en/index.php?option=com_content&view=article&id=13804:the-quraysh-try-to-bribe-the-holy-prophet&catid=79:history&Itemid=1033 en https://islamicpedia.in/quresh-tried-to-bribe-prophet-muhammad-pbuh/.

[34] Sira Ibn Hisham, biography of the Prophet, translated by Inas A. Farid, Al-Falah Foundation, p. 48, 50

[35] Al-Qaradawi, Volume II, p. 34

[36] Al-Qaradawi, Volume II, p. 33

[37] https://dictionary.cambridge.org/dictionary/english/bribery

[38] Deo Volente NL; ‘Zegt de Koran: “Wie één mens doodt, doodt een hele mensheid?”; link

[39] Al-Qaradawi, Volume II, p. 39

[40] https://quranx.com/tafsirs/2.188


door Chris Develing 6 december 2024
We leven in een spannende tijd als het gaat om kunstmatige intelligentie (AI). Sinds de komst van ChatGPT kan iedereen met een internetverbinding zelf chatten met een relatief geavanceerde vorm van AI. Op Amazon worden zelfs al boeken verkocht die geheel zijn gemaakt met ChatGPT of andere AI-software. Ook maken veel studenten er gebruik van, bijvoorbeeld om een werkstuk te maken. Ik besloot de kennis van ChatGPT eens op de proef te stellen als het gaat om de islam. Heeft het systeem een bias? Ik stelde ChatGPT drie hoofdvragen, waarvan de tweede in dit artikel wordt behandeld. Deel 2: Slavernij Slavernij is het volgende onderwerp dat ik met ChatGPT besprak. Ik begon dit keer rustig aan: ‘Is slavernij verboden volgens de soenitische islam?’ Het zou niet verrassend moeten zijn dat ChatGPT direct toegaf dat de islam als religie geen specifieke bepalingen kent die slavernij uitdrukkelijk verbieden, maar toch waren we enigszins verbaasd. De smoes die de AI erbij geeft is namelijk dat slavernij in verschillende culturen werd beoefend en, uiteraard, dat de interpretatie van islamitische leerstellingen kan variëren. Ook stelt ChatGPT dat er hedendaagse geleerden zijn die slavernij beschouwen als iets dat in strijd is met de islamitische principes van gelijkheid en rechtvaardigheid. We vragen door: ‘Kun je me vijf namen geven van hedendaagse islamitische geleerden die slavernij als in strijd met de principes van gelijkheid en rechtvaardigheid beschouwen?’ Dit keer komt hij wel met een lijst namen, maar wat voor één? ChatGPT noemt ‘ Shaykh Hamza Yusuf, Shaykh Abdullah bin Bayyah, Dr. Tariq Ramadan, Shaykh Abdal Hakim Murd (Tim Winter), Dr. Ingrid Mattson . We vragen door: ‘Deze geleerden komen allemaal uit het Westen. Ook zijn ze allemaal hedendaags. Als je zegt dat de geleerden van vroeger goedkeurend waren over slavernij, omdat ze in een tijd leefden waarin slavernij breed gedragen was, dan geldt dat nu toch ook vice versa voor de hedendaagse geleerden?’ ChatGPT geeft onmiddellijk toe: ‘ Je hebt een belangrijk punt opgemerkt, en ik waardeer de verduidelijking. Het is inderdaad waar dat de genoemde hedendaagse geleerden voornamelijk actief zijn in westerse contexten en hun opvattingen mogelijk beïnvloed worden door moderne normen van mensenrechten en ethiek .’ We vragen weer door: ‘ Als we een tijdsperiode zouden moeten kiezen waarin de interpretatie van de islam het dichtstbij de ware bedoelingen van Muhammad staan, welke tijd zou dat dan zijn?’ ChatGPT geeft eerst aan dat dit een onderwerp van debat is binnen de islam. Vervolgens geeft hij toe dat ‘ de “rechtsgeleide kaliefen” (al-Khulafa’ al-Rashidun) vaak worden gezien als een periode van zuiverheid en nauwe naleving van de islamtisiche leer ’. En: ‘ deze periode omvat de heerschappij van Abu Bakr, Umar ibn al-Khattab, Uthman ibn Affan en Ali ibn Abi Talib (moge Allah tevreden met hen zijn). Veel moslims beschouwen deze periode als exemplarisch in termen van het begrijpen en praktiseren van de islam. ’ We gaan verder: ‘Kun je me vijf namen geven uit de tijd van de eerste generaties na profeet Mohammed (de al-Khulafa’ al-Rashidun periode) die slaven hadden?’ ChatGPT: ‘ Het is bekend dat sommige metgezellen van de profeet Mohammed (vrede zij met hem) slaven hadden, zoals het destijds gebruikelijk was in de Arabische samenleving. Hier zijn vijf metgezellen uit de tijd van de eerste generaties na de profeet die bekend waren om slaven te bezitten: Abu Bakr al-Siddiq (moge Allah tevreden met hem): Abu Bakr, de eerste kalief en een nauwe metgezel van de profeet, bezat slaven, waaronder Bilal ibn Rabah, een Ethiopische metgezel die later een belangrijke figuur werd in de islamitische geschiedenis. Umar ibn al-Khattab (moge Allah tevreden met hem): Umar, de tweede kalief, had ook slaven. Hij staat bekend om zijn rechtvaardige leiderschap en de implementatie van verschillende sociaalrechtelijke hervormingen. Uthman ibn Affan (moge Allah tevreden met hem): Uthman, de derde kalief, bezat ook slaven. Hij staat bekend om zijn vrijgevigheid en bijdragen aan de islamitische gemeenschap. Ali ibn Abi Talib (moge Allah tevreden met hem): Ali, de vierde kalief en schoonzoon van de profeet, bezat ook slaven. Hij is een belangrijke figuur in de islamitische geschiedenis en wordt beschouwd als een spirituele leider. Aisha bint Abu Bakr (moge Allah tevreden met haar): Aisha, de echtgenote van de profeet, had ook slaven. Ze is bekend vanwege haar kennis van de islam en haar bijdragen aan de overleveringen van de profeet. Het is belangrijk om te benadrukken dat het bezitten van slaven destijds een wijdverbreide praktijk was in de Arabische samenleving en in andere delen van de wereld. Hedendaagse ethische normen en waarden worden niet altijd op dezelfde manier toegepast op historische figuren en gebeurtenissen, omdat de context aanzienlijk verschilt .’ Valt het u ook op dat alle vier de eerder gegeven namen van de “rechtsgeleide kaliefen” ook voorkomen in de lijst met slavenbezitters? Dat zijn de mensen waarvan ChatGPT zelf toegaf dat de periode van deze generatie vaak wordt aangemerkt als ‘een periode van zuiverheid en nauwe naleving van de islamitische leer’. Wat betekent het feit dat deze allemaal slaven hadden dan voor de zuiverheid van het idee dat slavernij bij de islam hoort? Hoewel dit voldoende informatie is, besluiten we uit nieuwsgierigheid nog iets na te vragen: ‘Het valt me op dat je achter de laatste 5 namen de term “moge Allah tevreden met hem” zet. Waarom doe je dat?’ ChatGPT legt hierover uit dat dit een gebruikelijke islamitische zegen en uitdrukking van respect is, wanneer men praat over metgezellen van Muhammad of andere belangrijke historische figuren in de islamitische geschiedenis. Dus: ‘ wanneer ik namen noemde van metgezellen en belangrijke figuren uit de vroege islamitische geschiedenis, voegde ik die uitdrukking toe als een teken van respect en om de goede daden en het belang van die personen te benadrukken .’ Laatste vraag: ‘Dus jij bent een moslim, aangezien je deze zegeningen zelf ook gebruikt?’ ChatGPT: ‘ Nee, ik ben geen moslim. Mijn antwoorden zijn gebaseerd op informatie uit verschillende bronnen, maar mijn doel is om neutraal en informatief te zijn. ’ Het lijkt erop dat de bronnen van ChatGPT niet zo heel neutraal zijn. Dit artikel betreft deel 2 in de serie '3 Vragen aan ChatGPT over de Islam'. In het volgende deel stel ik ChatGPT de vraag Zakat-inkomsten mogen worden uitgegeven aan niet-moslims. Voor deel 1 van deze serie, klik hier .
door Chris Develing 30 november 2024
We leven in een spannende tijd als het gaat om kunstmatige intelligentie (AI). Sinds de komst van ChatGPT kan iedereen met een internetverbinding zelf chatten met een relatief geavanceerde vorm van AI. Op Amazon worden zelfs al boeken verkocht die geheel zijn gemaakt met ChatGPT of andere AI-software. Ook maken veel studenten er gebruik van, bijvoorbeeld om een werkstuk te maken. Ik besloot de kennis van ChatGPT eens op de proef te stellen als het gaat om de islam. Heeft het systeem een bias? Ik stelde ChatGPT drie hoofdvragen, waarvan de eerste in dit artikel wordt behandeld. Deel 1: Offensieve jihad Laat ik met mijn eerste vraag maar meteen met de deur in huis vallen: Is er binnen de soenitische islam een theologische basis voor offensieve oorlogsvoering door de islamitische staat?’ Het antwoord was erg algemeen. ChatGPT vertelde eerst dat er diverse theologische interpretaties en standpunten bestaan over deze kwestie, maar dat er ‘enkele’ theologische concepten zijn die sommige groepen binnen de soenitische islam hebben gebruikt om offensieve acties te rechtvaardigen. ChatGPT benadrukte dat ‘jihad’ van alles kan betekenen, van innerlijke spirituele strijd tot een ‘fysieke strijd, inclusief oorlogvoering ter zelfverdediging of ter bescherming van de islamitische gemeenschap.’ Vervolgens zegt ChatGPT dat ‘sommige groeperingen de interpretatie van jihad hebben uitgebreid tot offensieve oorlogvoering om de islam te verspreiden of te verdedigen’. En dat ‘deze interpretaties vaak worden betwist en bekritiseerd door andere moslimgeleerden en gemeenschappen'. Tot slot noemt ChatGPT dat de overgrote meerderheid van de moslims geweld en terrorisme afwijst. Vanaf het begin lijkt er een sterke hang te zijn naar een zo vredig mogelijke interpretatie van de islam. Natuurlijk, er wordt toegegeven dat er groepen zijn die het begrip jihad hebben ‘uitgebreid’, hetgeen zou betekenen dat het een latere innovatie betreft, maar de nadruk legt ChatGPT op een overgrote meerderheid van geleerden die offensieve jihad zou afwijzen. Onthoud deze claim, want ik heb natuurlijk doorgevraagd. Aangezien ChatGPT zelf begon over de verschillende stromingen, besloot ik eens te vragen naar de mainstream denkscholen binnen de soenitische islam, te weten de Hanbali, Shafi'i, Hanafi en Maliki stromingen: 'Over stromingen gesproken, wat leert de Hanbali wetschool (madhab) over offensieve oorlogsvoering?’ ChatGPT moet dan toegeven dat ‘Sommige Hanbali-geleerden hebben betoogd dat offensieve oorlogsvoering kan worden gerechtvaardigd om de boodschap van de islam te verspreiden’. Maar het systeem zegt er snel bij dat ‘deze interpretatie echter controversieel is en door andere geleerden wordt bekritiseerd’. Ook hier eindigt ChatGPT met het benadrukken dat niet alle Hanbali-geleerden hetzelfde standpunt innemen, omdat er verschillen kunnen bestaan tussen interpretaties. Ook kunnen ‘individuele moslims hun eigen persoonlijke overtuigingen hebben die niet noodzakelijk overeenkomen met de officiële leer van een bepaalde wetschool’, aldus ChatGPT. Mijn vervolgvraag: 'Kun je vijf Hanbali juristen (fuqaha) noemen die de verspreiding van de islam een rechtvaardig doel vonden voor offensieve oorlogsvoering?’ Nou, dat kon ChatGPT wel. Maar niet voordat het nogmaals benadrukte dat 'binnen de Hanbali-wetschool en de bredere islamitische jurisprudentie verschillende geleerden verschillende standpunten kunnen innemen over kwesties zoals offensieve oorlogsvoering en de verspreiding van de islam.’ Maar, toch zijn er ‘enkele historische figuren binnen de Hanbali-traditie die een ruimere interpretatie van jihad en offensieve oorlogsvoering hebben ondersteund’. Het valt op dat er hier vooraf wordt gesproken over ‘historische figuren’ en een ‘traditie’, zeker als we vervolgens kijken welke vijf namen ChatGPT uit de hoge hoed tovert: Ibn Taymiyyah, Ibn Qayyim al-Jawziyya, Ibn al-Mubarak, Ibn al-Qayyim al-Jawziyya en Ibn Kathir. Mocht u denken dat ik een foutje maakte: ChatGPT gaf zelf tweemaal dezelfde naam, met dezelfde geboorte- en sterfdatum. Zo intelligent is AI dus ook weer niet, maar het wordt "hem" vergeven. Om er zeker van te zijn dat ik de lijst met vijf namen niet verkeerd zou begrijpen, benadrukt ChatGPT wederom(!) dat het ‘essentieel is om te benadrukken dat de standpunten van deze geleerden niet noodzakelijk de enige opvattingen vertegenwoordigen binnen de Hanbali-madhab’. Het is opmerkelijk hoeveel disclaimers ChatGPT voor en na de feiten denkt te moeten geven. Om het gesprek gezellig te houden, geef ik met mijn volgende vraag wat adempauze aan de AI-software: ‘Dat zijn niet de minste geleerden he? Volgens mij zijn dit gerenommeerde namen binnen de fuqaha, of niet?’ Vol trots lijkt hij te reageren dat dit klopt: ‘Zij hebben belangrijke bijdragen geleverd aan de ontwikkeling van het islamitisch denken en hebben invloed gehad op de interpretatie van de islamitische wet. Het is echter belangrijk op te merken dat hoewel deze geleerden invloedrijk zijn, hun opvattingen niet noodzakelijk de enige vertegenwoordiging zijn van de bredere Hanbali-traditie of de islamitische jurisprudentie als geheel.’ Als we hier stoppen, zou de lezer kunnen denken dat deze vijf geleerden toch wel het extreme randje van de islam vormen. Er wordt immers herhaaldelijk gewezen op het feit dat er veel kritiek zou zijn op hun standpunten en dat er een ‘bredere Hanbali-traditie’ is waarin we dit kennelijk niet zouden aantreffen. Mijn laatste vraag kunt u vast al raden: ‘Kun je me dan vijf Hanbali juristen (fuqaha) geven die niet geloven dat jihad kan duiden op offensieve oorlogsvoering ter verspreiding van de islam?’ Het antwoord op deze concrete vraag zal toch niet moeilijk zijn, gelet op alle disclaimers hierboven? Dat dacht u! Dit is wat ChatGPT zei: ‘Het identificeren van specifieke Hanbali-geleerden die expliciet hebben gesteld dat jihad niet kan worden gebruikt ter verspreiding van de islam, kan uitdagend zijn omdat de interpretaties en opvattingen van individuele geleerden binnen een wetschool soms subtiel en complex zijn. Bovendien kunnen de standpunten van geleerden in de loop van de geschiedenis variëren, en niet alle geleerden hebben misschien uitgebreide geschriften achtergelaten over specifieke onderwerpen. Dat gezegd hebbende, binnen de bredere islamitische traditie, inclusief de Hanbali-madhhab, zijn er geleerden en hedendaagse denkers die een meer vreedzame interpretatie van jihad benadrukken en terughoudendheid tonen met betrekking tot offensieve oorlogsvoering ter verspreiding van de islam. Voor specifieke namen zou het nodig zijn om gedetailleerd onderzoek te doen binnen de werken van individuele geleerden en commentatoren. Als je geïnteresseerd bent in hedendaagse Hanbali-denkers, zou het de moeite waard zijn om te kijken naar de standpunten van geleerden die actief zijn in de moderne tijd en die zich hebben uitgesproken over kwesties van jihad en oorlogsvoering. De diversiteit van opvattingen binnen de Hanbali-traditie benadrukt het belang van context en interpretatie bij het begrijpen van de standpunten van individuele geleerden binnen de islamitische jurisprudentie.’ Het is wonderlijk om te zien dat ChatGPT steeds beweerde dat er een heel scala aan geleerden bestaat dat vreedzaam denkt en offensieve jihad afwijst. Wanneer wij om vijf namen vragen, blijkt het opeens lastig om die te geven, onder andere omdat ‘misschien niet alle geleerden uitgebreide geschriften hebben achtergelaten over specifieke onderwerpen’. Kortom: ChatGPT speculeerde maar wat, toen het sprak over het bestaan van die geleerden, want zij hebben geen geschriften achtergelaten. Alhoewel: de vele misinformatie op het internet, waar ChatGPT uit moet putten, blinken kennelijk uit in soortgelijke ongefundeerde omzwervingen. Het is ook opvallend dat ChatGPT in deze fase van het “gesprek” tóch weer de claim neerlegt dat er binnen de bredere traditie geleerden en denkers zijn die vreedzamere interpretaties hebben. We zullen het er maar op houden dat AI zelf nog niet doorheeft wanneer het in een hoek wordt gezet, hetgeen wellicht hoopvol is voor tegenstanders van AI. Dit artikel betreft deel 1 in de serie '3 Vragen aan ChatGPT over de Islam'. In het volgende deel stel ik ChatGPT de vraag of slavernij verboden is binnen de soenitische islam.
door Chris Develing 28 mei 2024
Bill Maher zei tijdens zijn show dat abortus min of meer moord is, maar dat hij daar vrede mee heeft. Tijd om het best bewaarde geheim van het abortusdebat te bespreken.
door Chris Develing 8 februari 2024
Waarom zou je een kind nieuwsgierig willen maken naar het geslachtsdeel van een volwassene? FunX vindt dit blijkbaar geen probleem.
door Chris Develing 29 december 2023
Herziening van de discussie rondom NRC’s feitencheck: “Meer Europese slaven in Noord-Afrika dan Afrikaanse slaven in de VS” (uitgebreide versie) De afgelopen jaren was er veel te doen over het artikel ‘NRC checkt: ‘Meer Europese slaven in Noord-Afrika dan zwarte slaven in de VS’’. NRC concludeerde dat deze uitspraak, van de Amerikaanse geleerde Thomas Sowell, ‘waar’ is. Later werd dat gerectificeerd, na venijnig commentaar van twee Nederlandse historici. Het NRC zou volgens hen nepgeschiedenis in stand houden. Maar bij het lezen van alle betrokken stukken viel mij juist iets anders op: de historici zijn gekleurd in hun mening en plegen roofbouw op de geschiedenis. De aanleiding voor de controverse was een zorgvuldig betoog van Sowell, waarin de Afro-Amerikaanse geleerde waarschuwt voor het selectief filteren van historische feiten. Dat kan namelijk eenzijdige analyses in de hand werken, zoals het idee dat er maar één soort geïnstitutionaliseerde slavernij bestond: die door Europeanen en Amerikanen, met de Afrikaan uitsluitend als slachtoffer. Zijn uitspraak over witte slaven, die dankzij zo’n selectieve filtering door scholen en media in de vergetelheid zijn geraakt, moet dan ook worden gezien als een oproep tot meer balans in ons historisch perspectief. Misvattingen en misrepresentaties De wisselwerking tussen NRC en de historici is helaas erg slordig. Dat begon al bij de titel van het oorspronkelijke artikel. Het citaat dat NRC checkt betreft namelijk een ongelukkige vertaling van de daadwerkelijke uitspraak. Volgens de krant zou het gaan om de uitspraak "Meer Europese slaven in Noord-Afrika dan zwarte slaven in Noord-Amerika". Maar Sowell schreef in het bewuste artikel het volgende: "Just as Europeans enslaved Africans, North Africans enslaved Europeans - more Europeans than there were Africans enslaved in the United States and in the 13 colonies from which it was formed." Als eerste valt op dat NRC over "zwarte" slaven spreekt tegenover "Europese" slaven. De altijd zorgvuldige Sowell houdt de categorische balans wel in evenwicht, door te spreken van Afrikaanse en Europese slaven. Maar het gaat vooral mis bij de vertaling van het woord "enslaved". Doorgaans verwijst dit woord naar het proces van ontvoering en tot slaaf maken van een eerste generatie slaven. Na ruggespraak met een kennis, een Amerikaanse kruistochten historicus, werd dit nog eens bevestigd. En mocht dat niet voldoende overtuigen, dan hebben we nog het boek waarin Sowell ditzelfde argument op een meer eenduidige manier verwoordde: In 'Intellectuals and Race', hoofdstuk 7, schreef Sowell het volgende: "Pirates alone transported a million or more Europeans as slaves to the Barbary Coast of North Africa - at least twice as many European slaves as there were African slaves transported to the United States and to the thirteen colonies from which it was formed." Dit citaat maakt duidelijk dat het Sowell te doen was om het ontvoeren en transporteren van slaven en niet de eventuele latere groei van de slavenpopulatie. Dat is begrijpelijk als je beseft dat het al dan niet bestaan van een natuurlijke groei van de slavenpopulatie niet zomaar kan worden aangenomen als een meer positief of negatief kenmerk van het betreffende slavernijsysteem. Toch wilden de Nederlandse historici, die Sowells onderscheid wel leken te begrijpen, inzoomen op de totale aantallen. Hiermee lieten ze mogelijk blijken dat ze het betoog van Sowell niet op waarde hadden geschat. Onterechte rectificatie Voor de duidelijkheid: Sowells bewering was wel degelijk correct: Meer Europeanen werden in de periode 1500-1900 naar Noord-Afrika ontvoerd dan Afrikanen naar de toenmalige dertien koloniën van de VS. Beide slavenaantallen zeggen iets over de mate van import naar beide regio’s. Het is een legitieme stelling en zeker geen misleiding, zoals de historici lijken te stellen. Het feit dat NRC op 7 december 2017 opeens beweerde dat Sowells bewering toch onjuist is, kon dan ook alleen maar hout snijden als ze zijn uitspraak vermaakten tot een stroman: "...dat er meer Europeanen tot slaven werden gemaakt in Noord-Afrika dan dat er zwarte slaven waren in de latere Verenigde Staten". Wederom val ik over de categorische verschuiving van Afrikanen naar zwarten tegenover de Europeanen, maar ze schrijven ook ten onrechte dat Sowell over totalen sprak. Om te begrijpen waarom Sowell dat niet deed en specifiek doelde op eerste-generatieslaven binnen een specifieke tijdspanne, moet men begrijpen wat hij beoogde met zijn artikel. De enige “misleiding” van Sowells kant is de vermoedelijk bewuste selectie van twee willekeurige rassenverhoudingen en gebieden waarmee hij, al spiegelend, wijst op zijn rode draad: spelen met historische feiten kan ieder politiek doel dienen. Sowell weet natuurlijk dat beide aantallen slechts een beperkt onderdeel waren van twee systemen met een immense geografische en numerieke omvang. De relatief korte tijd waarin de trans-Atlantische slavernij miljoenen Afrikanen onderwierp, getuigt van haar groteske aard. Onder de streep ontloopt de Arabische slavenexport haar echter nauwelijks, mede omdat deze veel langer heeft geduurd. Alleen al in de negentiende eeuw werden twee miljoen zwarte Afrikanen geëxporteerd naar Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Foute herberekening Hoewel de hele discussie tussen NRC en de historici gebaseerd was op wederzijdse misverstanden met betrekking tot Thomas Sowells werk, wil ik hun verdere "openbare dialoog" toch graag bespreken, omdat de geuite moeite met Sowells uitspraak interessante denkbeelden lijkt te onthullen. Zo was er de opmerkelijke herberekening van de (totale) slavenaantallen. Zomaar werd het Amerikaanse exportcijfer vermeerderd met alle generaties die daarna in slavernij werden geboren, terwijl dit bij het Noord-Afrikaanse cijfer werd nagelaten. Alsof er in drie eeuwen niet één Europees kind in slavernij werd geboren. Natuurlijke groei van de slavenpopulatie Het duo kan best verwijzen naar het feit dat er in Noord-Afrika veel minder mensen in slavernij werden geboren. Maar zonder kanttekening over de redenen hiervoor is dat argument misleidend. Die waren namelijk niet louter positief. Denk aan de ongeëvenaarde macht die Noord-Afrikaanse slavenmeesters hadden over de seksualiteit van hun slavenpopulatie. Dit kenmerkte zich bijvoorbeeld door relatief veel castraties. De baños, waar Europese mannen, zonder enige interactie met vrouwen, als dieren werden gehouden, zorgden logischerwijs ook voor een sterk verminderde natuurlijke groei. Historicus Paul Lovejoy schreef in 2012 dat “de kenmerken van geleidelijke assimilatie en emancipatie [in de islamitische staten] overeenstemden met de macht van slavenmeesters om de mate van seksualiteit en voortplanting van een populatie naar hun hand te zetten”. Het is dan ook niet verwonderlijk dat mooie vrouwen en gecastreerde mannen met name in de islamitische rijken in trek waren. De versnelde emancipatie van vrouwen – de grootste categorie slaven in Noord-Afrika – en hun nazaten was bovendien een reden voor het steeds aanvullen van de slavenpopulatie. Ook andere oorzaken, zoals de veronderstelling dat veel vrouwen niet meer konden voortplanten als gevolg van voortdurende seksuele dwangarbeid, zouden een rol hebben gespeeld in een langzamere natuurlijke groei (Lovejoy, 2012). Vrouwen werden naast hun werk in de bediening ook vaak gebruikt als bijvrouw. Daarbij hadden de islamitische eigenaren bij wet recht op seksueel genot van hun slavinnen (Lewis, 1990). Ze konden slechts op een verhoogde status hopen als zij een kind kregen van hun meester, mits deze het erkende. Zulke kinderen werden vaak meteen geadopteerd en dus niet in slavernij geboren. Ook kon de moeder, na de dood van haar meester, rekenen op vrijheid. Het is echter waanzin om dit te laten gelden als positieve oorzaak van een langzaam groeiende slavenpopulatie. Slavendrijvers verdienen immers geen pluspunten voor de verhoogde status van slavinnen die zoiets moesten ondergaan. Die geven we ook niet aan Amerikaanse meesters, die dikwijls een Oom Tom met privileges tolereerden. En wanneer zij kinderen verwekten bij hun Afrikaanse slavinnen wordt bovendien moeiteloos uitgegaan van directe of indirecte seksuele dwang. Waarom zou dit anders zijn voor de Arabische meesters in Noord-Afrika? Dit soort nuanceringen lijkt aan de historici voorbij te gaan. In een ander artikel noemen ze Sowells uitspraak zelfs fake news en “historische onzin op het internet”. Je moet het maar durven opschrijven over een bejaarde geleerde die meer boeken schreef dan een gemiddelde vierdejaars student geschiedenis leest. Als je daarbij bedenkt dat Sowell als socioloog meerdere historische thema’s behandelde, kun je haast niet anders dan je afvragen hoe onpartijdig het duo is. Dat blijkt ook uit het feit dat ze Sowell nergens socioloog noemen, maar “conservatieve econoom” of kortweg “schrijver”. Zo framen ze zelfs Sowells recht van spreken als academicus, vermoedelijk om hun inhoudelijk tegenvallende respons beter te laten landen. De mythe van een betere behandeling De Nederlanders hadden ook een generaliserend antwoord op Sowells legitieme standpunt dat galeislaven in Noord-Afrika het slechter hadden dan plantageslaven in de VS. Want volgens de historici was slavernij in de VS als geheel juist “van een duidelijk ander karakter”. Dit beschouw ik als codetaal voor: “het viel allemaal wel mee met die Noord-Afrikaanse slavernij”. Daarmee doen ze zelf iets waar ze Sowell van beschuldigen: moreel onderscheid maken tussen twee volken en hun slavernijsystemen. Wanneer we echter spreken van vele miljoenen slaven en gruwelpraktijken aan beide zijden, oogt iedere wedijver om de titel van meest of minst erge slavendrijver pervers. Sowell vergeleek specifieke slavencategorieën omwille van een meer gewogen oordeel over de hele linie, in reactie op de scheve verhouding die hij meent te zien in het publieke domein. Of dezelfde motivatie leeft onder de historici is voor mij nog dubieus. De verlichte woorden van wijlen historicus Bernard Lewis bieden een fraai contrast: “Het is niet mijn doel om een morele competitie op touw te zetten…maar om de claims van exclusieve deugd en exclusieve ondeugd te weerleggen en te wijzen op een gemeenschappelijk falen in onze gemeenschappelijke menselijkheid.” Bernard Lewis noemde het een variant van the white man’s burden, om de Arabische slavernij niet te zien voor wat het was: de ontvoering van rond de 10 miljoen slaven in 1000 jaar, zijnde voornamelijk vrouwen en kinderen, waarbij mannen relatief vaak werden gecastreerd (Gordon, 1989; Austin, 1979; Lovejoy, 2012). Het is even arrogant als onjuist om vast te houden aan het idee dat de witte mens, ditmaal door middel van zelfopgelegde schuld, verantwoordelijk is voor het lot van andere volken, aldus Lewis. De inmiddels achterhaalde mythe, dat het slavenleven in Amerika altijd slechter was dan in Afrika, is mede ontstaan door kromme vergelijkingen van geschiedschrijvers in de negentiende eeuw. Zij kwamen dikwijls terug uit Afrika en het Midden-Oosten met het idee dat er geen plantageslavernij bestond in de Arabische gebieden. Zij zagen alleen huiselijke slavernij, waarbij slaven meestal een beter leven leidden. Buiten hun gezichtsveld, voorbij de grote steden waarin ze verbleven, bestond echter wel degelijk economische slavernij. Lewis beschreef ook dit sprookje over een meer humane Arabische slavernij treffend als “een Europese uitvinding die een Europees doel dient”. Wanneer deze nu nog opduikt, moet er haast sprake zijn van selectieve filtering ten bate van een politiek doel. Dat is precies waar Sowell voor waarschuwde. Gevolgen voor vandaag De historici hadden veel te vertellen over de gevolgen die nazaten van slaven nu ervaren in de westerse landen waar ze als minderheid leven. Die impact is reëel en mag zeker niet worden afgezwakt. Maar ook hier mis ik een oprechte hunkering naar balans. Die is bijvoorbeeld te vinden in de impact die het slavernijverleden op de noordelijke helft van Afrika heeft, door nog steeds te bestaan. In Mauritanië worden jaarlijks vele sub-Sahara slaven geboren en ook Libië maakt momenteel (2018) haar zoveelste opleving van slavernij door. Dan is het legitiem om te vragen waarom slavernij in Noord-Afrika zo lang kon doorgaan. Wellicht is een voornamelijk religieuze scheiding tussen slaaf en vrij mens moeilijker af te leren dan een racistische. Deze scheiding is immers niet uit de lucht gegrepen, maar betreft een imitatie van de profeet en stichter van de islam, die zelf vele slaven had. Misschien kwamen racistische en religieuze slavernij geregeld samen in de islamitische staten, zoals uit allerlei historische documenten blijkt, waardoor zwarte Afrikanen in het huidige Tunesië en Marokko nog steeds kampen met een niveau van racisme dat in het huidige Amerika ondenkbaar is. Het moet dan ook gezegd worden dat racisme wel degelijk deel heeft uitgemaakt van de Arabische slavernij. Dat blijkt uit het feit dat sommige zwarte volkeren in Afrika, ondanks hun door de Sharia'a beschermde status als moslim, tot slaaf zijn gemaakt door Arabische overheden. Dit leidde bijvoorbeeld tot verzet van de beroemde zwarte moslimgeleerde Ahmad Baba uit Timboektoe, die herhaaldelijk schreef dat alleen niet-moslimvolkeren tot slaaf mochten worden gemaakt en dat sommige Islamitische overheden uit zijn tijd zich derhalve vergisten wanneer zij zwarte moslims alsnog minder rechten gaven dan geloofsgenoten met een lichtere huidskleur. Referenties naar dit soort ongemakkelijke feiten moeten niet worden gezien als jij-bak maar als een oproep tot minder selectieve filtering van historische en actuele feiten. Over het feit dat het Westen aan de wieg lag van de afschaffing van slavernij in veel islamitische landen, zul je de historici ook niet horen. Maar het is een cruciaal feit, omdat moslimlanden volgens veel geleerden (Lewis, Lovejoy, Gordon, Clarence-Smith, N'Diaye e.a.) niet stonden te springen om hun slaven vrij te laten. Een afschaffingsbeweging, zoals die van christenen in het Groot-Brittannië, was nagenoeg niet-bestaand. De emancipatie werd bereikt met keiharde westerse diplomatie. Dan is het niet vreemd dat er nog steeds maar weinig islamitische historici zijn die het aandurven om dit onderwerp aan te snijden. Bernard Lewis schreef dat het aantal studies naar de slavernij in het Midden-Oosten op één velletje passen, terwijl er duizenden boeken te vinden zijn over de Griekse, Romeinse en trans-Atlantische slavernijen. Toch moet het Westen zich, volgens sommigen, nog altijd meer schamen dan andere culturen. Het is echter de vraag welke regio de meeste achterstand heeft op het gebied van het erkennen en herstellen van de problematische geschiedenis en welke daarin het meest vooruitstrevend is geweest. Morele weegschaal Het heeft er alle schijn van dat enige fixatie op een moreel onderscheid slechts leeft bij de Nederlanders en niet bij Thomas Sowell. Bij het vinden van een passend antwoord op hun onderscheid – dat gevaarlijke gevoelens van superioriteit kan oproepen – is het de vraag wat nu wijsheid is. Is het verwerpelijker dat veel mensen in slavernij werden geboren, of dat deze er juist niet kwamen vanwege gedwongen adoptie na verkrachting en belemmeringen in de voortplanting? Hetzelfde kan gevraagd worden wanneer we castratie, seksslavernij en geïsoleerde slavenkampen plaatsen tegenover de martelpraktijken van de Amerikaanse slavenmeesters. Wat mij betreft is de “wijsheid” dat een moreel onderscheid beter achterwege kan worden gelaten. Sowell riep op tot een dergelijke balans, omdat deze in het Westen lijkt te ontbreken. Dat deed hij met een prikkelende stelling, waarop de historici vermoedelijk het eigen morele onderscheid projecteerden. Het gevolg was een denkbeeldige strijd, die slechts bijdroeg aan het blootleggen van hun eigen ideeën over ras en identiteit. Literatuur Lewis, Bernard; ‘Race and Slavery in the Middle East’, Oxford University Press (1990) Lovejoy, Paul, E.; ‘Transformations in Slavery, a History of Slavery in Africa’, derde editie (2012), Cambridge University Press Gordon, Murray; ‘Slavery in the Arab World’; New Amsterdam Books (1989) Davis, Robert C.; ‘Christian Slaves, Muslim Masters: white slavery in the Mediterranean, the Barbary Coast and Italy, 1500-1800’; Palgrave Macmillan (2003) Clarence-Smith, W.G.; ‘Islam and the Abolition of Slavery’; Hurst & Co. (2006) N'Diaye, Tidiane; ‘Der verschleierte Völkermord’; Rowohlt Verlag (2010) Sowell, Thomas; 'Intellectuals and Race' (2013) Primaire islambronnen: Sahih Bukhari, Sahih Muslim, Sunan an-Nasa’i
door Chris Develing 6 december 2023
Veel moslims bekritiseren Israël voor het rigoureus bombarderen van terroristische doelwitten, klinkt vreemd als je weet hoe er in de Islam naar het oorlogsrecht wordt gekeken.
MEER ARTIKELEN
Share by: