Waar zijn de christelijke 'concurrenten' van Baudet en Tate?
"Rechts-conservatieve influencers die kunnen rekenen op miljoenen volgers zijn eigenlijk nooit christen en dat is een probleem."

We leven in een tijdperk van uitersten, vooral als het gaat om levensovertuiging. Het normaliter zo dominante feminisme en ander links gedachtegoed maken binnen de (sociale) media steeds vaker plaats voor rechts-conservatieve geluiden met een enorme aantrekkingskracht op jonge mannen én vrouwen. De pioniers zijn goedgebekt, barstensvol zelfvertrouwen en/of kennis. Hun volgers zijn vaak jongeren die zich niet thuis voelen in een samenleving waarin een kleine groep bepaalt wat het betekent om te deugen en waar je na ieder statement moet vrezen voor levenslange uitsluiting. Met deze ogenschijnlijk positieve wenteling komt er ook gevaar mee, vooral voor jonge christenen.
Christelijke leiders zijn er genoeg, met name in de kerken. Op de vele sociale media valt die zichtbaarheid echter tegen. Vooral jonge christenen nemen nu het initiatief om, vaak niet ondersteund door een kerkelijke gemeente, via YouTubekanalen en Instagram een christelijk (tegen)geluid te laten horen. Maar rechts-conservatieve influencers die kunnen rekenen op miljoenen volgers zijn eigenlijk nooit christen en dat is een probleem.
Een van de redenen waarom veel jongeren worstelen met hun omgeving is dat ze aanvoelen hoe mannelijkheid wordt gezien als vergif terwijl transgenderisme wordt verheerlijkt. De man wil zijn spreekrecht terug en daar wordt voor gestreden door allerlei dertigers en veertigers met verschillende motieven en achtergronden. Andrew Tate is zo’n voorbeeld. De voormalige kickbokser spreekt in zijn podcast over mannelijke dominantie en het pakken wat je kunt, vooral op gebied van een polygaam seksleven en welvaart. Omdat hij de linkse elite nog weleens verbaal te grazen neemt, kunnen ook sommige christenen hem waarderen. Het probleem is dat Tate’s invloed veel negatieve bijvangst met zich meebrengt. Het slaan van vrouwen in seksueel getinte rollenspellen, vulgair taalgebruik en een groot gebrek aan medemenselijkheid dwingen zich via het scherm de huiskamer in. Onlangs werd Tate ook nog eens moslim, waardoor de vraag rijst welke invloed hij binnenkort zal uitstorten over zijn grote hoeveelheid volgelingen.
Jordan Peterson is een heel ander rolmodel. De Canadese psycholoog en schrijver heeft kennis tot en met en lijkt te werken vanuit een hoge mate van integriteit. Niet slechts een goedgebekte schooier dus. Vooral jongemannen lijken op te bloeien van het zelfvertrouwen na het verorberen van Petersons intensieve en succesvolle strijd tegen de vernedering van hun geslacht en levensstijl. Zijn waardering gaat juist meer uit naar het christendom dan de islam. In Christus ziet hij de ideale morele leider en in de Bijbel een cruciaal handboek voor een deugdelijk leven. Er wordt zelfs beweerd dat hij al christen is. Het is bekend dat enorm veel christenen zijn boeken verslinden en ook ik heb zijn tweede boek, '12 Rules for Life', op de plank staan. Maar zijn aanzien is zo groot dat je de vraag kunt stellen hoeveel invloed hij heeft op de invulling van het geloof van christenen wereldwijd. De vrijzinnigheid in zijn kijk op de Bijbel staat buiten kijf. Zo ziet hij de gebeurtenissen waarover Gods woord vertelt veelal als mythes over nuttige archetypes. Hij vindt vooral de lessen in de verhalen enorm belangrijk, maar feitelijke gebeurtenissen zou Peterson het niet durven noemen.
En dan Thierry Baudet. Ook hij trok veel christenen aan met zijn strijd tegen dezelfde stromingen die het christendom nog weleens in het verdomhoekje willen plaatsen. Zijn liefkozende woorden over het christendom waren echter slechts ingegeven door een culturele waardering. De politieke leider wil behouden wat Europa, mede dankzij het christendom, heeft opgebouwd. Christenen in het hele land voelden zich gestreeld, dat kon je om je heen wel merken. Een buitenstaander nota bene, die eindelijk eens de waarde van het christendom benoemt en verdedigt. Het is misschien de zeldzaamheid geweest die zijn boodschap zo aantrekkelijk maakte – en als dat zo is, laat de kerk zich dit dan aanrekenen.
Inmiddels verklapte Baudet meerdere keren dat hij een heus geloof in Christus niet kan respecteren. “Een religie voor losers” noemde hij het in een buitenlandse podcast. Je zou zeggen dat geen christen hem nu nog zal steunen, maar toch blijkt het voor sommigen nog best lastig om Baudet volledig af te schrijven als spreker met invloed op hun persoonlijk leven.
Nu is het heel makkelijk om mensen te veroordelen voor het achternalopen of waarderen van dergelijke niet-christelijke rolmodellen. Maar neem het ze eens kwalijk! Welke moderne christelijke leider is er in de tussentijd opgestaan om de strijd even moedig aan te gaan als een Tate of een Peterson – of in het verlengde daarvan een Joe Rogan? Welke moderne gelovige denker trok de stoute schoenen aan om ferm te staan voor zijn geloof ondanks onterechte beschuldigingen van homo-, xeno-, islamo- en transfobie? Buiten de SGP om zie ik ze niet of nauwelijks. Jongeren lijken behoefte te hebben aan een 'modernisering' die ik maar even duid met woorden als bravoure, zelfverzekerdheid, confrontatie en moed.
De uitdaging voor het christelijk leiderschap van nu zit misschien wel in het vinden van de juiste combinatie. Je zou het kunnen omschrijven als zelfverzekerd de voeten wassen van al je volgelingen, zoals Christus dit nadrukkelijk als leider deed in Johannes 13. Autoriteit afdwingen, niet alleen binnen de eigen gelederen maar juist ook daarbuiten. Zo dwong Christus, maar ook de apostelen, respect af van andersdenkenden. Waar nodig spraken zij ferme woorden van waarheid bedoeld voor mensen uit alle lagen van de samenleving, om op een volgend moment klaar te staan voor de medemens in zijn moment van nood.
De rolmodellen waar deze tijd zo’n honger naar lijkt te hebben, zijn eigenlijk helemaal niet modern of nieuw, want de Bijbel legt het ons uitgebreid voor. Kan het zijn dat de kerk steekjes liet vallen door alleen binnen de kerkmuren vast te houden aan een Bijbelse kijk op leiderschap en voorbeeldgedrag? Dát er zoveel behoefte is aan de Bijbelse manier van 'voorgaan in de samenleving' is dan ook een natuurlijke, door God gegeven reactie die alleen de kerk goed kan invullen. Wanneer de kerk hierin verzuimt, laten met name veel jonge christenen de oren hangen naar zelfverzekerde wereldse types die slechts lijken op te komen voor dezelfde waarden, maar in werkelijkheid slechts voorgaan op een andere baan van de brede weg.




